Klaar voor de Mont Blanc
Door: webmaster
04 Augustus 2009 | Peru, Huaraz
Saludos,
Sinds mijn laatste bericht ben ik al weer een flink stuk naar het noorden gereisd. Op dit moment ben ik in Huaraz, een paar uur ten noorden van Lima. Een prachtige omgeving met witte bergtoppen en bergmeertjes (voor een indruk: http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/ChileArequipaEnHuaraz#5366139239261823842 en http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/ChileArequipaEnHuaraz#5366138461342388850). De afgelopen dagen heb ik hier een trektocht gemaakt, waarbij ik gelukkig alleen een kleine dagrugzak hoefde mee te nemen. De rest, dus tent, kookgerei, eten werd op ezeltjes vervoerd. Door de hoogte (ruim 4000 m) merk je dat het lopen zwaarder is dan je gewend bent. Ben daarom wel blij dat ik de afgelopen weken al veel op deze hoogte heb gezeten, dan is mijn lichaam er enigszins aan gewend. (En ben ik een soort superman als ik straks weer op of onder zeeniveau ben in Nederland:)).
Mijn vorige bericht kwam uit Sucre (Bolivia) en vanuit daar ben ik doorgereisd naar Potosi, de hoogstgelegen stad ter wereld op ruim 4200 m. De glorie van deze stad ligt al ver achter zich, in de 17e eeuw was deze stad rijk door de zilvermijnen en vergelijkbaar met Parijs of Londen en was één van de grootste op het continent. Nu is het een gewone provinciestad waar de mijnen op dit moment één van de weinige bronnen van inkomsten zijn. Hele families (alleen de mannen!) zijn werkzaam. Eén van de mijnen heb ik ook bezocht. Voordat we naar binnen gingen moesten we eerst al cadeau´s voor de mijnwerkers dynamietstaven en cocabladeren kopen. De staven zijn vanzelfsprekend bedoeld om nieuwe gangen mee te kunnen maken, en cocabladeren worden de hele dag door gekauwd, zo hoeven ze in de mijnen niet te eten en kunnen ze de hele dag door werken. Ook moesten we natuurlijk beschermende kleding aan en kregen we een lamp op ons hoofd.
De mijnen zelf zijn een wirwar van smalle gangen. Er is geen lift (wel voor de winning, niet voor personen), dus om tussen de verschillende winlagen door te bewegen moet je hele stukken naar beneden en naar boven kruipen.Ook hebben we de mijnwerkers aan het werk gezien met het laden en lossen van hun wagentjes. Daarna nog zelf een lading dynamiet opgeblazen (buiten de mijnen...) om te zien wat een kracht het heeft. Bijzonder om dit mee te maken, maar ik was blij dat ik weer buiten stond en dat ik weer enigszins normaal adem kon halen....
De volgende dag ben ik doorgereisd naar Uyuni, vlakbij de beroemde zoutvlaktes. Een korte, maar lange rit door de verschrikkelijke conditie van de weg. Onderweg nog even pech gehad, dat gelukkig weer redelijk snel verholpen werd. In Uyuni zijn ongeveer 50 tour-operators die allemaal dezelfde tocht door de zoutvlaktes en omgeving aanbieden. Zie dan maar eens een betrouwbare organisatie te vinden (ik had al veel verhalen gehoord van mensen die onderweg gestrand waren of die een half-dronken chauffeur hadden). Gelukkig dat ik een organisatie trof waarvan net een stel mensen teruggekeerd waren van een reis en positieve verhalen hadden. Dus uiteindelijk daar geboekt.
Deze tocht was echt één van de hoogtepunten van mijn reis, met de meest fantastische uitzichten en landschappen die je je kan voorstellen: gigantische cactussen in een enorm wit meer, bergen in zeven verschillende kleuren, groene, rode en witte meren. Een prachtige reis dus, maar eeerrrg koud. ´s Nachts was het rond de -15 graden Celcius, en helaas waren ze de slaapzak vergeten die ik gereserveerd had. Maar goed, ook dat weer overleefd. De volgende ochtend lekker in een warmwaterbron gelegen met heerlijk warm water terwijl het buiten vroor, echt heel verfrissend.
De Jeep bracht mij en een andere passagier daarna naar de Boliviaans-Chileense grens waar na de nodige grensformaliteiten een ander busje klaarstond om ons naar San Pedro de Atacama te vervoeren. Maar eerst nog de Chileense grensformaliteiten waar ze echt al de bagage controleerden.
In Chili ben ik twee dagen een beetje bijgekomen, goed geslapen in een warm bed. Maar ook daar heb ik nog een tour gedaan langs de zoutmeren en ´Valle de la Luna´ (maanvallei) met lavarotsen in de meest fantastische formaties vol gangenstelsels. En een fantastische zonsondergang.
Vervolgens naar Arequipa, echt een prachtige en relaxte stad. Bijzonder in deze stad is het Santa Catalina Klooster. Niet een normaal klooster, maar een voormalig rijkeluisklooster met straatjes, huisjes en binnenplaatsen. Echt een soort stad ik een stad. Ook ben ik naar de Colca Canyon geweest, het diepste ravijn ter wereld waar onder andere Condors rondvliegen. Nog een flinke reis vanaf Arequipa trouwens (zes uur!), maar alles is relatief in dit enorme land. Na deze reis had ik nog met een oud-stagiaire van mijn werk afgesproken waarvan ik wist dat ze in Peru op reis was. Heel toevallig was ook nog een andere Nederlandse reisvriend van mij in de stad, dus hebben we gezellig met zijn allen gegeten, en daarna met Bas (de reisvriend) nog lekker een paar belgische (!) biertjes gedronken.
Via Lima, waar ik nog een middag doorgebracht heb (op de nationale feestdag, dus gelukkig was het heel gezelllig in de stad) ben ik vorige week naar Huaraz doorgereisd. Ik kwam heel vroeg in de ochtend aan, dus moest nog wel even bijkomen. En daarna ben ik wat reisbureau´s binnengelopen voor de trek die ik wilde doen. Uiteindelijk heb ik via het hostal geboekt, wel zo makkelijk. Dit is de vierdaagse tocht uit het begin van mijn verslag. Vanmiddag heb ik een mountainbike gehuurd en heb ervaren dat het echt wel uitmaakt of je een tochtje maakt op zeeniveau of dat je dat op 3500 m doet.
Nu we het daar toch over hebben, over iets meer dan twee weken kan ik al weer heerlijk met mijn eigen fiets door het vlakke twente fietsen! Hoewel ik het hier echt nog super naar mijn zin heb, zijn het vlakke landschap en het gemis van vrienden en familie die maken dat ik het toch niet heel erg vind straks weer terug in Nederland te zijn.
Maar eerst staan de komende week nog een paar dagen aan het strand, walvissen spotten in Ecuador en een bezoek aan mijn vrijwilligersproject (www.caminoespecial.com) van mijn eerste twee maanden op het programma.
Tot een volgend bericht. Misschien uit Ecuador, maar wellicht al uit Nederland.
Hartelijke groet,
Sybren
P.s voor de foto´s bij dit verslag: http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/ChileArequipaEnHuaraz#
Sinds mijn laatste bericht ben ik al weer een flink stuk naar het noorden gereisd. Op dit moment ben ik in Huaraz, een paar uur ten noorden van Lima. Een prachtige omgeving met witte bergtoppen en bergmeertjes (voor een indruk: http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/ChileArequipaEnHuaraz#5366139239261823842 en http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/ChileArequipaEnHuaraz#5366138461342388850). De afgelopen dagen heb ik hier een trektocht gemaakt, waarbij ik gelukkig alleen een kleine dagrugzak hoefde mee te nemen. De rest, dus tent, kookgerei, eten werd op ezeltjes vervoerd. Door de hoogte (ruim 4000 m) merk je dat het lopen zwaarder is dan je gewend bent. Ben daarom wel blij dat ik de afgelopen weken al veel op deze hoogte heb gezeten, dan is mijn lichaam er enigszins aan gewend. (En ben ik een soort superman als ik straks weer op of onder zeeniveau ben in Nederland:)).
Mijn vorige bericht kwam uit Sucre (Bolivia) en vanuit daar ben ik doorgereisd naar Potosi, de hoogstgelegen stad ter wereld op ruim 4200 m. De glorie van deze stad ligt al ver achter zich, in de 17e eeuw was deze stad rijk door de zilvermijnen en vergelijkbaar met Parijs of Londen en was één van de grootste op het continent. Nu is het een gewone provinciestad waar de mijnen op dit moment één van de weinige bronnen van inkomsten zijn. Hele families (alleen de mannen!) zijn werkzaam. Eén van de mijnen heb ik ook bezocht. Voordat we naar binnen gingen moesten we eerst al cadeau´s voor de mijnwerkers dynamietstaven en cocabladeren kopen. De staven zijn vanzelfsprekend bedoeld om nieuwe gangen mee te kunnen maken, en cocabladeren worden de hele dag door gekauwd, zo hoeven ze in de mijnen niet te eten en kunnen ze de hele dag door werken. Ook moesten we natuurlijk beschermende kleding aan en kregen we een lamp op ons hoofd.
De mijnen zelf zijn een wirwar van smalle gangen. Er is geen lift (wel voor de winning, niet voor personen), dus om tussen de verschillende winlagen door te bewegen moet je hele stukken naar beneden en naar boven kruipen.Ook hebben we de mijnwerkers aan het werk gezien met het laden en lossen van hun wagentjes. Daarna nog zelf een lading dynamiet opgeblazen (buiten de mijnen...) om te zien wat een kracht het heeft. Bijzonder om dit mee te maken, maar ik was blij dat ik weer buiten stond en dat ik weer enigszins normaal adem kon halen....
De volgende dag ben ik doorgereisd naar Uyuni, vlakbij de beroemde zoutvlaktes. Een korte, maar lange rit door de verschrikkelijke conditie van de weg. Onderweg nog even pech gehad, dat gelukkig weer redelijk snel verholpen werd. In Uyuni zijn ongeveer 50 tour-operators die allemaal dezelfde tocht door de zoutvlaktes en omgeving aanbieden. Zie dan maar eens een betrouwbare organisatie te vinden (ik had al veel verhalen gehoord van mensen die onderweg gestrand waren of die een half-dronken chauffeur hadden). Gelukkig dat ik een organisatie trof waarvan net een stel mensen teruggekeerd waren van een reis en positieve verhalen hadden. Dus uiteindelijk daar geboekt.
Deze tocht was echt één van de hoogtepunten van mijn reis, met de meest fantastische uitzichten en landschappen die je je kan voorstellen: gigantische cactussen in een enorm wit meer, bergen in zeven verschillende kleuren, groene, rode en witte meren. Een prachtige reis dus, maar eeerrrg koud. ´s Nachts was het rond de -15 graden Celcius, en helaas waren ze de slaapzak vergeten die ik gereserveerd had. Maar goed, ook dat weer overleefd. De volgende ochtend lekker in een warmwaterbron gelegen met heerlijk warm water terwijl het buiten vroor, echt heel verfrissend.
De Jeep bracht mij en een andere passagier daarna naar de Boliviaans-Chileense grens waar na de nodige grensformaliteiten een ander busje klaarstond om ons naar San Pedro de Atacama te vervoeren. Maar eerst nog de Chileense grensformaliteiten waar ze echt al de bagage controleerden.
In Chili ben ik twee dagen een beetje bijgekomen, goed geslapen in een warm bed. Maar ook daar heb ik nog een tour gedaan langs de zoutmeren en ´Valle de la Luna´ (maanvallei) met lavarotsen in de meest fantastische formaties vol gangenstelsels. En een fantastische zonsondergang.
Vervolgens naar Arequipa, echt een prachtige en relaxte stad. Bijzonder in deze stad is het Santa Catalina Klooster. Niet een normaal klooster, maar een voormalig rijkeluisklooster met straatjes, huisjes en binnenplaatsen. Echt een soort stad ik een stad. Ook ben ik naar de Colca Canyon geweest, het diepste ravijn ter wereld waar onder andere Condors rondvliegen. Nog een flinke reis vanaf Arequipa trouwens (zes uur!), maar alles is relatief in dit enorme land. Na deze reis had ik nog met een oud-stagiaire van mijn werk afgesproken waarvan ik wist dat ze in Peru op reis was. Heel toevallig was ook nog een andere Nederlandse reisvriend van mij in de stad, dus hebben we gezellig met zijn allen gegeten, en daarna met Bas (de reisvriend) nog lekker een paar belgische (!) biertjes gedronken.
Via Lima, waar ik nog een middag doorgebracht heb (op de nationale feestdag, dus gelukkig was het heel gezelllig in de stad) ben ik vorige week naar Huaraz doorgereisd. Ik kwam heel vroeg in de ochtend aan, dus moest nog wel even bijkomen. En daarna ben ik wat reisbureau´s binnengelopen voor de trek die ik wilde doen. Uiteindelijk heb ik via het hostal geboekt, wel zo makkelijk. Dit is de vierdaagse tocht uit het begin van mijn verslag. Vanmiddag heb ik een mountainbike gehuurd en heb ervaren dat het echt wel uitmaakt of je een tochtje maakt op zeeniveau of dat je dat op 3500 m doet.
Nu we het daar toch over hebben, over iets meer dan twee weken kan ik al weer heerlijk met mijn eigen fiets door het vlakke twente fietsen! Hoewel ik het hier echt nog super naar mijn zin heb, zijn het vlakke landschap en het gemis van vrienden en familie die maken dat ik het toch niet heel erg vind straks weer terug in Nederland te zijn.
Maar eerst staan de komende week nog een paar dagen aan het strand, walvissen spotten in Ecuador en een bezoek aan mijn vrijwilligersproject (www.caminoespecial.com) van mijn eerste twee maanden op het programma.
Tot een volgend bericht. Misschien uit Ecuador, maar wellicht al uit Nederland.
Hartelijke groet,
Sybren
P.s voor de foto´s bij dit verslag: http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/ChileArequipaEnHuaraz#
-
05 Augustus 2009 - 05:20
Mirjam Lenglet:
Je bent nu dus eigenlijk een soort grootgrondbezitter in Bolivia, met een mijn in je bezit...
Ze gaan je daar zeker terugzien! -
05 Augustus 2009 - 06:01
Henk Koopman:
Sybren,
goed te lezen, dat het jou zo goed gaat. We verwachten natuurlijk wel een topatleet als jij straks weer bij MPM komt trainen -
05 Augustus 2009 - 06:11
Froukje:
Ha Sybren!
Ja, daar kunnen onze belevenissen in Frankrijk natuurlijk niet tegen op ;) Geniet nog even van de laatste weken en tot gauw!!!
Liefs Froukje -
05 Augustus 2009 - 06:55
Wouter:
Ha Sybren,
Je hebt echt een onvergetelijke tijd merk ik aan je verhalen.
Geniet er nog maar even van want over een paar weekjes zit je weer dagelijks achter je bureautje te zwoegen :)
groetjes Wouter -
05 Augustus 2009 - 07:12
Machtelt:
Ha Sybren,
wat een ervaringen.... fantastisch voor je. Ik voel me erg saai met mijn uitstapjes naar mijn strandhokje 45 min. rijden van mijn huis.... Maar daar van de schitterende luchten en kleuren genieten doe ik ook, jij wel in wat extremere mate! Mooie foto's telkens, wat zul je daar zelf later ook weer met veel plezier naar kijken.
Je kijkt uit naar het weer in Nederland zijn, logisch, maar wat zul je moeten wennen!Ik hoop dat je tijd zult hebben/nemen om rustig te acclimatiseren. Geniet van je laatste weken en goede thuisreis!
Groetjes, Machtelt Pieter en Robert -
05 Augustus 2009 - 14:45
Marjan:
Wat een mooie plaatjes weer. Wel overeenkomsten met IJsland.Alleen niet zo koud als jij het hebt gehad.Nog maar 11 dagen!!
We zien er wel naar uit dat je weer terug komt! Toch nog maar even genieten van je laatste dagen in dat mooie zuid-Amerika.Dikke knuffel van je moeder.
-
05 Augustus 2009 - 19:12
Annemarie:
Machtig wat je meemaakt! Geniet nog maar lekker van die 11 dagen en natuurlijk alvast een hele goede terugreis gewenst. -
06 Augustus 2009 - 07:11
Anja:
wauw wat klinkt dat allemaal fantastisch!! geniet van je laatste periode en ben erg benieuwd of je veranderd bent. dat kam haast niet anders!!!
Anja -
16 Augustus 2009 - 14:01
Marloes Overmars:
Wat leuk om je mooie verhalen nu vanuit Nederland te lezen. Heel veel herkenning ook, omdat ik veel dezelfde dingen gezien / gedaan heb. Geniet ervan, zolang het kan. Nederland went echt veeel te snel! En het gemis naar Zuid-Amerika is groot.. -
27 Augustus 2009 - 09:55
Tonnie Hendriks:
Wat zul jij nog lang na genieten van alles wat je hebt mee gemaakt. Vele foto's waren voor mij een weerzien met Peru. Ook Huaras, wat is dat toch een prachtig landschap. Ik hoop dat je terugreis uiteindelijk goed is verlopen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
