Hoog water
Door: webmaster
08 Juli 2009 | Bolivia, Cochabamba
Hallo allemaal,
De afgelopen week stond letterlijk in het teken van hoog water. Niet omdat een of andere rivier overstroomt is (de rivieren hier staan zelfs bijna droog, omdat het winter is en dat samenvalt met de droge tijd), maar vanwege mijn verblijf aan het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld (ruim 3800 m). Het meer heeft een Peruaanse en een Boliviaanse kant van het meer. Omdat ik gelukkig uiteindelijk toch gewoon over de weg kon reizen heb ik in Puno eerst de Peruaanse kant van het meer bezocht. Maar eerst had ik onderweg van Cuzco naar Puno de nodige ruines en kerken bezocht die hier echt overal te vinden zijn.
Bij aankomst in het hostal in Puno heb ik direct een tour geboekt naar twee hele verschillende eilanden in het meer: de drijvende eilanden en het eiland Taquile. De eerste zijn kunstmatige eilanden op een laag van een soort veen met daaroverheen riet. De bewoners (Uros) leven zo al eeuwen, en eens in de zoveel tijd verversen ze het riet en kunnen ze weer een tijdje vooruit. Ook handig bij burenruzies... je snijdt gewoon het eiland doormidden en kan op je eigen eilandje verderleven. Traditioneel leven deze mensen van de visserij, maar tegenwoordig is de belangrijkste inkomstenbron het toerisme en wordt je dus zoals bijna overal verleidt tot het kopen van allerlei souveniers en een tochtje in een traditionele rietboot. Wat ik als echte toerist natuurlijk ook gedaan moest hebben...
Daarna zijn we naar Taquile gegaan, wat wel een echt eiland is, en waarvan ik het idee heb dat de bevolking ook nog iets meer traditioneel leeft. Ook echt hele andere bewoners dan de drijvende eilanden, veel minder uitbundig. Het eiland heeft overigens ook een heel handig systeem om mensen aan elkaar te koppelen: met een rode muts op ben je getrouwd, en met een roodwitte muts op ben je vrijgezel. Ook de notabelen van het eiland zijn aan hun hoofdbedekking te herkennen. Voor vrouwen is er een systeem van grote en kleine wollen ballen. Je kunt het eiland in een paar uur rondwandelen, maar wij zijn alleen van de ene naar de andere kant gelopen, overigens een hele flinke klim, zeker op deze hoogte. Een te kort bezoek dus om de vrijgezelles van het eiland te leren kennen, maar wel genoeg tijd om nog een mooie wollen hoed te kopen.
Puno is verder niet een heel erg bijzondere stad, dus ik wilde eigenlijk direct de volgende dag snel verder reizen naar Copacobana aan de Boliviaanse kant van het meer. Helaas waren de buschauffeurs die dag aan het staken en moest ik me dus nog een dagje zien te vermaken. Heb dus het plaatselijke coca/carnavalsmuseum bezocht (ook zelf even de vreemde uitdossingen uitgeprobeerd) en een excursie geboekt naar een aantal oude graftorens bij een nabij gelegen meer. Daar kwam ik ook een Colombiaan tegen, die ik uit Cuzco kende. Hij was ook van plan de volgende dag richting Bolivia te reizen, dus had ik ook weer een reismaatje.
De volgende dag lukte het gelukkig wel om de grens met Boliva over te steken. En natuurlijk vertrekken alle busmaatschappijen precies op hetzelfde moment vanuit Puno met als gevolg dat er een enorme rij staat bij de grenscontrole (en het grenspersoneel de rest van de dag waarschijnlijk bijna niks te doen heeft). Als ze daar nou eens over na zouden denken....
Maar goed, met geduld kom je een heel eind en dus ook de grens over. In Copacobana stond ik een beetje in dubio: of daar nog een nacht blijven, of direct verder reizen naar het nabijgelegen eiland ´Isla del Sol´. Dat is een veel groter eiland dan de andere eilanden, en dan is het handig als je niet al je spullen mee hoeft te slepen als je over het eiland heen loopt. Omdat bleek dat we gewoon we gewoon onze rugzakken bij het reisbureau achter konden laten, toch snel de boot naar het noordelijke (en minst toeristische) deel van het eiland genomen. We hadden ook expres een lokale boot genomen, dus we zitten tussen de zakken rijst, aardappelen, kleding en de kleurrijke plaatselijke bevolking op het schip.
Veel leuker dan tussen de andere toeristen...
Het dorpje waar we aankwamen, Challapampa, ligt echt prachtig tussen twee baaien in met zandstranden. Helaas is het water en de temperatuur er ´s avonds erg koud, dus konden we de zwembroeken in de tas laten zitten. We vonden een slaapplaats bij een ecologische lodge met lemen huisjes (die inderdaad de warmte erg goed vasthouden, Douwe!) waar we heerlijk hebben geslapen.
In het noordelijke deel van het eiland zijn ook nog een aantal oude inca-ruines te vinden met een prachtige ligging langs een zijflank van het meer. Vervolgens in drie uur tijd naar het zuidelijke deel van het eiland gegaan, vanwaar we weer een boot terug konden pakken. Helaas gaat die maar twee keer per dag en moesten we dus een paar uur wachten.. Gelukkig is het er ´s middags wel lekker warm en konden we lekker uitrusten en bijkleuren op het grasveldje in de zon.
Gelukkig kwam de boot uiteindelijk wel. De boot maakte op de terugweg ook nog een stop de Boliviaanse variant van de drijvende eilanden, die echt puur voor de toeristen gebouwd lijken te zijn. Dan toch liever die in Peru...
Bij aankomst is mijn Colombiaanse reisgenoot Omar zijn reis vervolgd naar de hoofdstad La Paz en ben ik nog een nachtje in Copacobana gebleven.
Voor een indruk van mijn verblijf aan het Titicacameer, kijk op: http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/Titicaca#
Sybren
P.S. Na Copacobana ben ik ook verdergereisd naar La Paz en verder naar Cochabamba. Maar daarover in een volgende bericht.
De afgelopen week stond letterlijk in het teken van hoog water. Niet omdat een of andere rivier overstroomt is (de rivieren hier staan zelfs bijna droog, omdat het winter is en dat samenvalt met de droge tijd), maar vanwege mijn verblijf aan het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld (ruim 3800 m). Het meer heeft een Peruaanse en een Boliviaanse kant van het meer. Omdat ik gelukkig uiteindelijk toch gewoon over de weg kon reizen heb ik in Puno eerst de Peruaanse kant van het meer bezocht. Maar eerst had ik onderweg van Cuzco naar Puno de nodige ruines en kerken bezocht die hier echt overal te vinden zijn.
Bij aankomst in het hostal in Puno heb ik direct een tour geboekt naar twee hele verschillende eilanden in het meer: de drijvende eilanden en het eiland Taquile. De eerste zijn kunstmatige eilanden op een laag van een soort veen met daaroverheen riet. De bewoners (Uros) leven zo al eeuwen, en eens in de zoveel tijd verversen ze het riet en kunnen ze weer een tijdje vooruit. Ook handig bij burenruzies... je snijdt gewoon het eiland doormidden en kan op je eigen eilandje verderleven. Traditioneel leven deze mensen van de visserij, maar tegenwoordig is de belangrijkste inkomstenbron het toerisme en wordt je dus zoals bijna overal verleidt tot het kopen van allerlei souveniers en een tochtje in een traditionele rietboot. Wat ik als echte toerist natuurlijk ook gedaan moest hebben...
Daarna zijn we naar Taquile gegaan, wat wel een echt eiland is, en waarvan ik het idee heb dat de bevolking ook nog iets meer traditioneel leeft. Ook echt hele andere bewoners dan de drijvende eilanden, veel minder uitbundig. Het eiland heeft overigens ook een heel handig systeem om mensen aan elkaar te koppelen: met een rode muts op ben je getrouwd, en met een roodwitte muts op ben je vrijgezel. Ook de notabelen van het eiland zijn aan hun hoofdbedekking te herkennen. Voor vrouwen is er een systeem van grote en kleine wollen ballen. Je kunt het eiland in een paar uur rondwandelen, maar wij zijn alleen van de ene naar de andere kant gelopen, overigens een hele flinke klim, zeker op deze hoogte. Een te kort bezoek dus om de vrijgezelles van het eiland te leren kennen, maar wel genoeg tijd om nog een mooie wollen hoed te kopen.
Puno is verder niet een heel erg bijzondere stad, dus ik wilde eigenlijk direct de volgende dag snel verder reizen naar Copacobana aan de Boliviaanse kant van het meer. Helaas waren de buschauffeurs die dag aan het staken en moest ik me dus nog een dagje zien te vermaken. Heb dus het plaatselijke coca/carnavalsmuseum bezocht (ook zelf even de vreemde uitdossingen uitgeprobeerd) en een excursie geboekt naar een aantal oude graftorens bij een nabij gelegen meer. Daar kwam ik ook een Colombiaan tegen, die ik uit Cuzco kende. Hij was ook van plan de volgende dag richting Bolivia te reizen, dus had ik ook weer een reismaatje.
De volgende dag lukte het gelukkig wel om de grens met Boliva over te steken. En natuurlijk vertrekken alle busmaatschappijen precies op hetzelfde moment vanuit Puno met als gevolg dat er een enorme rij staat bij de grenscontrole (en het grenspersoneel de rest van de dag waarschijnlijk bijna niks te doen heeft). Als ze daar nou eens over na zouden denken....
Maar goed, met geduld kom je een heel eind en dus ook de grens over. In Copacobana stond ik een beetje in dubio: of daar nog een nacht blijven, of direct verder reizen naar het nabijgelegen eiland ´Isla del Sol´. Dat is een veel groter eiland dan de andere eilanden, en dan is het handig als je niet al je spullen mee hoeft te slepen als je over het eiland heen loopt. Omdat bleek dat we gewoon we gewoon onze rugzakken bij het reisbureau achter konden laten, toch snel de boot naar het noordelijke (en minst toeristische) deel van het eiland genomen. We hadden ook expres een lokale boot genomen, dus we zitten tussen de zakken rijst, aardappelen, kleding en de kleurrijke plaatselijke bevolking op het schip.
Veel leuker dan tussen de andere toeristen...
Het dorpje waar we aankwamen, Challapampa, ligt echt prachtig tussen twee baaien in met zandstranden. Helaas is het water en de temperatuur er ´s avonds erg koud, dus konden we de zwembroeken in de tas laten zitten. We vonden een slaapplaats bij een ecologische lodge met lemen huisjes (die inderdaad de warmte erg goed vasthouden, Douwe!) waar we heerlijk hebben geslapen.
In het noordelijke deel van het eiland zijn ook nog een aantal oude inca-ruines te vinden met een prachtige ligging langs een zijflank van het meer. Vervolgens in drie uur tijd naar het zuidelijke deel van het eiland gegaan, vanwaar we weer een boot terug konden pakken. Helaas gaat die maar twee keer per dag en moesten we dus een paar uur wachten.. Gelukkig is het er ´s middags wel lekker warm en konden we lekker uitrusten en bijkleuren op het grasveldje in de zon.
Gelukkig kwam de boot uiteindelijk wel. De boot maakte op de terugweg ook nog een stop de Boliviaanse variant van de drijvende eilanden, die echt puur voor de toeristen gebouwd lijken te zijn. Dan toch liever die in Peru...
Bij aankomst is mijn Colombiaanse reisgenoot Omar zijn reis vervolgd naar de hoofdstad La Paz en ben ik nog een nachtje in Copacobana gebleven.
Voor een indruk van mijn verblijf aan het Titicacameer, kijk op: http://picasaweb.google.com/sybren.bouwsma/Titicaca#
Sybren
P.S. Na Copacobana ben ik ook verdergereisd naar La Paz en verder naar Cochabamba. Maar daarover in een volgende bericht.
-
08 Juli 2009 - 19:01
Susanne:
Nog anderhalve week; Pere here I come! :-)
Titicacameer staat uiteraard ook op onze planning! -
08 Juli 2009 - 19:35
Gitte:
er is sinds 30 jaar niets veranderd!! dit zou de beschrijving kunenn zijn van mijn reis daarnaartoe destijds. dénken we dat we hier in het 'snelle westen'veranderen en is dat wel waar?? veranderingen binnen in onszelf gaan maar heel heel langzaam . en vele gewoonten-zoals al jarenlang 1 x per dag een stoet van busschauffeurs voor de grens- houden we erin. waartoe? mooie verdere reis en levens ervaringen Gitte -
08 Juli 2009 - 19:40
Liesbeth Lenselink:
Hi Sybren,
Wat een ongelooflijk gave foto´s zeg!! Ik wist niet dat t daar zó mooi was. Daar zouden we meer over moeten horen in Nederland.
Thanks for sharing.
Veel plezier nog de ´laatste´ 39 dagen. Geniet ervan. Je maakt een mooie reis!
Groetjes Liesbeth
PS: wil je er niet een stukje over scrhijven voor de Vrijzinnig? Deadline 1 aug, aanleveren bij froukje -
09 Juli 2009 - 09:18
Froukje:
Wat super zeg!!! En wat een mooie foto's... Ik sluit me aan bij Liesbeth, een verslag schrijven mag natuurlijk altijd! ;)
Liefs Froukje -
09 Juli 2009 - 13:32
Nicole Schrijver:
Hoi Sybren,
Wat een mooie beschrijvingen van het landschap en de mensen. Geniet van alle bijzondere plekken en ontmoetingen. Voor je het weet zit je weer in Borne (of Almelo) achter de computer...
Hartelijke groeten van Nicole Schrijver -
13 Juli 2009 - 20:08
Friese Tante:
Hoi neef,
Wat had je weer een prachtige fotoserie.
ik zal ze missen over een paar weken als je weer naar nederland komt.
Wij verhuizen deze week.
Ik hou het kort genoeg te doen.
Sybren geniet van al het moois wat je nog tegen komt.
Je Tante. -
16 Juli 2009 - 10:31
Eddy:
Mooie foto's en verslagen! Maar wat vliegt de tijd toch .. Gelukkig mag je nog een dikke maand :-). Ben benieuwd waar de rest van de reis je nog brengt! -
16 Juli 2009 - 11:47
Marijke:
Hoi Sybren, wat een genot om je reisverslagen te lezen en de foto's te bekijken. Veel plezier nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
